Edith heeft als dochter van een akkerbouwer en als schoondochter van een veeboer verstand van de natuur. Zij is dan ook enthousiast over de komst van het Voedselbuurtbos. Aan de werkers in het bos heeft ze opslagruimte voor het gereedschap in een keet ter beschikking gesteld en zij mogen bij Edith koffie zetten. En mocht het Voedselbuurtbos eens een evenement gaan organiseren of bijvoorbeeld een survivalworkshop voor kinderen, dan werkt Edith daar graag aan mee. “Er is van alles mogelijk op het gebied van samenwerking,” zegt ze. GeuzeGroen ligt op zo’n 10 minuten loopafstand van de camping.

Edith hoopt dat haar okkernotenboom de verhuizing overleeft, want er zitten oranje spikkeltjes op. Deze kunnen duiden op schimmels. “Er zitten wel goede knoppen in de boom, dus ik houd hoop.”

De okkernoot of walnoot wordt ook gewone walnoot of Perzische walnoot genoemd. Dit om hem te onderscheiden van het geslacht Juglans, dat eveneens walnoot heet (Wikipedia).

De boom hebben ze niet zelf gepoot, die is ze aan komen waaien. “Hij had daar spontaan zijn stekkie gevonden. Waarschijnlijk is er een noot in de grond gevallen. Hij betekent een stukje herinnering voor mij”, zegt Edith. Hij stond op de Voorweg-camping vlakbij de ingang bij de sloot. Nu staat hij vlakbij het woonhuis en het kantoor van Edith en haar gezin, op het hoogste punt van het terrein. “Die plek is als eerste droog, wat in een warme zomer wel weer een nadeel is.”

Ze vertelt: “De boom is meer dan vijftien jaar oud. Pas na vijftien jaar draagt hij vrucht, en hij heeft al twee jaar noten gegeven. Mijn vader heeft er afgelopen herfst drie emmertjes van af kunnen halen.” Edith’s moeder kraakt graag een nootje, Edith zelf is niet zo’n liefhebber van deze walnootachtige noot. “Hij heeft fletse bloemetjes en middelgrote, ovale blaadjes. Ja, ik hou wel van deze boom met zijn fletse bloemetjes en middelgrote, ovale blaadjes.”